به گزارش مشرق به نقل از ایسنا،‌ تولید این رگها از سلولهای پوستی بدست آمده از دست تنها چند هفته به طول می‌انجامد.

علاوه بر جراحی‌های بای‌پس، از این رگها همچنین می‌توان برای کمک به دیالیز بیماران کلیوی و کودکان دارای دریچه‌های قلب معیوب استفاده کرد.

به گفته محققان، آنها می‌توانند طی دو ماه رگ‌های خونی را با بافت آنها بر روی یک دستگاه بافندگی مینیاتوری در آزمایشگاه تولید کنند.

تلاشهای پیشین برای تولید رگهای مصنوع بشر یا بر مواد مصنوعی تکیه داشته یا به تولید رگهای ضعیف منجر شده بودند.

در جراحی بای‌پس قلبی، از یک رگ متعلق به بخش دیگری از بدن برای انحراف خون از رگهای خونی مسدود یا تنگ استفاده می‌شود.

این در حالی است که بسیاری از بیماران از رگهای سالم و مناسب برای پیوند برخوردار نیستند و نمونه‌های مصنوعی نیز احتمال عفونی شدن دارند.

با این شیوه جدید که در نشست زیست‌شناسی تجربی در سان‌دیگو رونمایی شده، می‌توان امکان بروز عفونت را از بین ببرد.

این شیوه ابتدا از نمونه سلولهای پوست پشت دست فرد استفاده شده که به تولید مقادیر زیاد کولاژن محکم و منعطف پرداخته و از آن یک ورق نازک سلولی تولید می‌کنند. سپس این ورق به حالت لوله‌ای درآمده و با مواد مغذی انکوبه می‌شود تا لایه‌ها به هم جوش خورده و یک لوله توخالی را شکل دهند.

در مرحله بعدی یک لایه دیگر سلول از رگ سطحی روی این لوله آمده که بخشی از نمونه پوست اولیه بوده‌اند.

این محققان توانسته‌اند رگهای خونی تا 20 سانتیمتر طول را با استفاده از سلوهای بیمار و سلولهای اهدایی تولید کنند.

استفاده از سلول‌های اهدایی می‌تواند تولید این رگ‌ها را در مقیاس صنعتی قرار داده که قابل ذخیره در سردخانه و مصرف در زمان نیاز خواهند بود.

رگ‌های بدست آمده از سلول‌های اهدایی تا کنون در سه بیمار با بیماری شدید کلیوی پیوند خورده که امکان دیالیز بهتر را برای آنها فراهم خواهد کرد.

تا کنون این پیوند موفقیت‌آمیز بوده و بیمار اول در سال گذشته درمان شد.

می‌توان سرعت این فرایند را با حذف مرحله لوله کردن ورق سلولی افزایش داده و به جای آن سلول‌ها را به شکل رشته‌های مناسب برش داد. سپس این رشته‌ها را می‌توان روی یک قرقره پیچیده و بر روی یک دستگاه نساجی ریز ایترسل به شکل لوله‌ای بافت.

انجام این کار می‌تواند زمان تولید یک رگ خونی را به دو ماه کاهش دهد. الیته این فرایند پر هزینه بوده و تولید هر رگ چند هزار دلار خواهد بود.

این فناوری هنوز در مراحل اولیه قرار داشته و انتظار می‌رود بین پنج تا 10 سال آینده برای کاربرد گسترده آماده شود.